Ik vroeg me af in hoeverre angst en emotie wel of juist niet met computers en programma’s te maken hebben. Ineens dacht ik aan haar: aan een gast in een van onze vestigingen, een paar jaar geleden. Ze lag in haar breekbare lichaam in bed met een grijze waas voor haar ogen. Haar leven was uit haar aan het wegglijden. Haar schoonzus zat naast haar. Een koor van een paar collega’s en vrijwilligers zong prachtig ingetogen op haar kamer. Een van de koorleden vroeg: ‘Mevrouw wilt u dat wij iets speciaals voor u zingen?’ ‘Ja!’ Mevrouw antwoordde dat ze graag een bepaald Duits lied wilde horen. De koorleden stemden hun stemmen en zetten in.
Als sneeuw voor de zon zie ik haar grijze waas verdwijnen. Met haar laatste krachten slaat mevrouw langzaam haar deken van zich af. Zelfstandig, op de eerste klanken van de muziek staat ze op. Hartstochtelijk, zuiver en zonder aarzeling pakt ze de hoogste stem. Een geweldige sopraan zingt. Bij het ‘Amen’ sluit ze haar ogen en gaat liggen met een glimlach op haar gezicht.

Doorzetten
Waarschijnlijk heeft deze dame in haar leven ook een keer gehuild omdat haar zang nog niet was zoals ze wilde. Misschien is ze zelfs vermanend toegesproken. We weten het niet. Maar ze heeft doorgezet. Zijn we niet allemaal een beetje zoals mevrouw? Toen we als kind van onze fiets vielen of met  12 -0 verloren? Toch kunnen de meesten van ons fietsen. Dus voor iedereen die een beetje bang is voor de computer of heel erg bang: zet door samen met je digicoach en collega’s! Het gaat je lukken!

Willemieke Jungheim schrijft over haar werk als digicoach en over belevenissen in haar privéleven waar digitaal en niet-digitaal elkaar ontmoeten.

Lees ook haar eerdere blogs:

• Dagboek van een digicoach 3: Het oogje
• Dagboek van een digicoach 2: Hardop denken
• Dagboek van een digicoach 1: Eens met de Britten

Willemieke Jungheim