Soms als ik mijn ogen dicht doe, hoor ik zijn stem en gehijg weer. ‘Snelste weg naar verdieping 4!’ ‘Hhh. Hhh. Hhh!’ Meer dan tien jaar geleden werd ik met spoed naar een ziekenhuis vervoerd. Het ziekenhuis dichtbij had geen plek meer. Dus als een malle naar een ziekenhuis ‘buiten de regio’. Ik hoor de ambulancechauffeur met lichte paniek in zijn stem zeggen: ‘Maar ik weet niet hoe ik daarnaartoe moet rijden!’ De verpleegkundige zei: ‘Ik wel. Dus als jij doet wat ik zeg, komt het goed.’

Daar gingen we. De spoedeisende hulp van het ziekenhuis werd verbouwd. Dus ik kon niet snel worden afgeleverd. De verpleegkundige wist binnen de weg niet. Ze gingen rennen met mij vastgesnoerd op de brancard. Ik hoorde dat de chauffeur weer de leiding nam. Hardop zei hij tegen iedereen die hij tegenkwam: ‘Snelste weg naar verdieping 4!’ Door het geren en vooral de haakse bochten in de gang, voelde mijn lichaam alsof ik ieder moment kon ontploffen. Ineens stopten we. Missie geslaagd. Patiënt leeft nog.

Zwart
Hardop denken. Dat deed een van mijn collega’s ook. Ze werkt in de vestiging waar we onlangs meer zorgtechnologie hebben ingezet om de bewoners extra bewegingsruimte te geven. Het gebruik van een smartphone neemt een belangrijke plaats in. Een intensieve voorbereiding en een cursus voor medewerkers gingen eraan vooraf. De eerste dagen zitten erop en dan ineens … is het beeldscherm van haar telefoon zwart. Paniek? Nee! Ze denkt hardop, checkt stekkers en stopcontacten. Collega’s horen haar hardop denken. En samen zorgen ze er voor dat haar beeldscherm het weer doet.  

Prochaska
Mijn collega en de ambulancebroeder brengen zichzelf ongemerkt van fase 3 naar fase 4 uit het model van model van Prochaska. Een model dat weergeeft dat iedereen door verschillende fases heen moet om zijn/haar gedrag te veranderen. Of om iets nieuws te leren. Fase 3 is de beslissingsfase. De medewerker neemt het besluit dat hij of zij wat gaat doen. Een besluit nemen klinkt zwaar, alsof het echt een hele bewuste afweging is. Maar in mijn verhalen zien we dat zo’n beslissing door iets wat zich voordoet in het werk wordt genomen. En dat de volgende fase (fase 4, het verbeteren van vaardigheden) samen met collega’s gebeurt. Maar het belangrijkste vind ik dat doordat ambulancebroeder en collega uit durven spreken wat ze niet weten, verder komen. Ze stellen ze zichzelf kwetsbaar op. En hiermee leggen ze de basis voor hun eigen leren! Op alle gebieden, inclusief digitale vaardigheden.

Willemieke Jungheim schrijft over haar werk als digicoach. En over belevenissen in haar privéleven waar digitaal en niet-digitaal elkaar ontmoeten.

Lees ook:

Dagboek van een digicoach deel 1: Eens met de Britten

Wat zijn jouw ervaringen met het coachen? Heb je een vraag of een tip? Deel het in de community voor digicoaches!